movies and tears

Kahapon, that was Sunday, dumaan ako sa Makati Cinema Square to buy guitar strings (we'll talk about music sa ibang kuwento) when I saw pirated DVDs being sold for only 30. kahit maliit lang ang suweldo ko at ang pagtitipid is a must, pumunta parin ako dun sa shop na yun at tumingin tingin (sa DVD at hindi sa sales lady-para sa mga readers na malilikot ang mind gaya ni Joey deLeon).

And right there and then I saw a copy of Land Before Time. "Oh my God" sabi ko. This movie made me cry when I was small (until now small parin ). Maalala ko pinamunas ko pa ng luhatsipon ang blouse ng mader dear ko.

So I got a copy after hustling with the nice sales lady to sell it for 15 pesos ("tangina kang igorot ka!" sabi siguro nung saleslady) Buti nalang guwapo ako.

Tuwang tuwa ako kasi nakaisa nanaman ako. ("Peste, get outa here!" sabi siguro niya pagtalikod ko)

So pagdating ko sa bahay, inabisuhan ko ang mga friends ko sa apartment namin. "Men, uwi kayo agad, may magandang movie tayo ngayon. Guaranteed tearjerker" and sabi ko-sa text (tipid nga e).

Since mahihilig din sa korni at nakaka iyak na movie mga kasama ko, dalidali silang umuwi.
Nung kumpleto na kami, at kanyakanyang puwesto na sa sala, inayos na ng lagarista namin ang set.With excitement, nakatutuok na kami sa 53 inches 2nd hand Panasonya TV namin. (If you're interested pumunta kayo sa Pier, they have an array of Panasonyas, Sonya, and other sikat na brands na wrong spelling and tatak-for a reasonable price)

This is it. Pinasok na ang bala. Pindot ng Play.

Edwin (Kasama ko sa bahay): Teka teka, bakit may taxi papasok sa motel?

We ended up watching Homerun, a Singaporian adaptation of Iran's Children of Heaven. It made us cry.